Συνέντευξη της συγγραφέως ΡΑΝΙΑΣ ΛΥΜΠΕΡΟΠΟΥΛΟΥ στην Μαίρη Γεωργιοπούλου

Η Ράνια Λυμπεροπούλου γεννήθηκε και ζει στην Καλαμάτα. Κάνει την πρώτη της απόπειρα να μπει στο χώρο του βιβλίου με το μυθιστόρημα ‘’Η ζωή δεν σταματά στο χθες’’… κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ‘’Λυκόφως’’.

§  Αν σου λέγαμε να μας δώσεις λίγη από την ιστορία του βιβλίου; Τι πραγματεύεται; Με τι έχει να κάνει;

Το μυθιστόρημα πραγματεύεται την ιστορία μιας μαθήτριας της Γ’ λυκείου, της Νάνσυς, προς τα τέλη της δεκαετίας του 1970. Η διαδρομή της ζωής της ηρωίδας, από τα μαθητικά της χρόνια έως και αρκετά χρόνια αργότερα, ο χαρακτήρας, οι σκέψεις, τα συναισθήματα και οι ελπίδες της, οι φιλίες της, οι σχέσεις της, ο πρώτος έρωτάς της, αλλά και οι καταστάσεις, τα προβλήματα, οι συγκυρίες και όλα
όσα της δημιούργησαν διλήμματα και την καθοδήγησαν στις αποφάσεις της, περιγράφονται εδώ. Γνωρίζουμε
τους “ανθρώπους” της, το περιβάλλον της: τον Αλέξη, τον Νικ, τη Μύριαμ, τη Λυδία, την Τζέην, την Άντζυ, την οικογένειά της, τους συμμαθητές, τους φίλους της, όλους αυτούς που είχαν μικρό ή μεγάλο ρόλο στην καθημερινότητά της. Βλέπουμε τη συμβολή του καθενός, καθοριστική ή όχι, στη διαμόρφωση της πραγματικότητάς της και τον τρόπο που όλοι και όλα αυτά αλληλεπιδρούν στον κόσμο της. Και, φυσικά, τον έρωτα - τους έρωτες, τις “μάχες” του συναισθήματος και της λογικής, της καρδιάς και του μυαλού, που καθόρισαν ολόκληρη τη ζωή της.

§  Χρονικά μεταφερόμαστε στα τέλη του 1970. Γιατί επέλεξες οι πρωταγωνιστές σου να ‘’μπουν’’ και να ‘’πουν’’ την ιστορία τους σε αυτήν την δεκαετία;

Η αφήγηση βασίζεται σε αληθινή ιστορία! Και θέλησα να την αποτυπώσω στο χαρτί, ακριβώς στη χρονικά περίοδο που διαδραματίστηκε, δηλ. στα τέλη της δεκαετίας του ‘70 κι αρχές της δεκαετίας του ‘80. Σκοπός ήταν να αποδώσω ακριβώς το κλίμα που επικρατούσε εκείνη την εποχή, με τα έθιμα, τις συνήθειες, αλλά και τα ταμπού που υπήρχαν τα οποία αγνόησε η Νάνσυ ακούγοντας ΜΟΝΟ την καρδιά της!

§  Το βιβλίο έχει μία ‘’κλίση’’ ερωτική. Πόσο αλκοολικός είναι εν τέλει ο έρωτας; Γιατί τον βάζουμε κάτω και τον πατάμε με μολύβια στα χαρτιά;

Ο Έρωτας υμνείται ΠΑΝΤΟΥ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ! Θα σου απαντήσω με λόγια άλλων…

‘’Ω τρυφερότατ' Έρωτα, Της φύσης όλης πάθος, Θνητός δεν έχει λάθος Εσέ να προσκυνή’’ (Ιωάννης Βηλαράς).

‘’Ο έρωτας παίρνει τα μυαλά εκείνων που έχουν μυαλά και        δίνει μυαλό σ’ εκείνους που δεν έχουν’’ (Ντιντερό).

‘’Στον έρωτα και τον πόλεμο, όλα επιτρέπονται’’ (Νίτσε).

‘’Δεν υπάρχει τίποτα πιο διαφορετικό και ποικιλόμορφο στη ζωή απ’ τις ερωτικές περιπέτειες, παρ’ όλο που φαίνονται όλες ίδιες’’ (Ντε Λαγκλό Ν)

§  Την πρωταγωνίστριά σου την ταλαιπωρείς λίγο. Την φέρνεις μπροστά σε διλήμματα και αδιέξοδα. Τελικά ποιος έχει τον πρώτο λόγο; Η καρδιά ή το μυαλό μας;

Για κάποιους ανθρώπους η ζωή είναι μια διαρκής μάχη μεταξύ συναισθήματος και λογικής, μεταξύ καρδιάς και μυαλού! Το ποιο από τα δυο έχει τον πρώτο λόγο εξαρτάται πρώτα από το χαρακτήρα και ίσως κι από περιστάσεις. Εξαρτάται, βέβαια και από την ηλικία που βρίσκεται κάποιος, ακόμα και από τον τρόπο που έχει γαλουχηθεί. Το ιδανικότερο, βέβαια, θα ήταν να υπάρχει ισορροπία μεταξύ των δύο…

§  Η ζωή; Έχει απαγορευτικά stop και φραγμούς; Μπορεί να ‘’κλειδώσει’’ και να σταματήσει στο χθες;

Από τα πολύ παλιά χρόνια η ζωή μας ήταν γεμάτη από απαγορευτικά και φραγμούς, είτε ηθικούς είτε κοινωνικούς. Το αν θα "κλειδώσει" η ζωή κάποιου και θα σταματήσει στο ΧΘΕΣ είναι επίσης θέμα χαρακτήρα, αξιών , προτύπων, κλειστής κοινωνίας κλπ, κλπ… Συνήθως, όμως, δεν συμβαίνει αυτό. Και ΔΕΝ θα έπρεπε να συμβαίνει γιατί εκ των πραγμάτων Η ΖΩΗ ΔΕΝ ΓΥΡΙΖΕΙ ΠΙΣΩ ΚΑΙ ΔΕΝ ΣΤΑΜΑΤΑ ΣΤΟ ΧΘΕΣ! Όπως ακριβώς είναι και το βασικό μήνυμα του μυθιστορήματός μου!

§  Τι είναι αυτό τελικά που μας σπρώχνει να βγάζουμε το μέσα μας, έξω; Να μας γνωρίζουν άνθρωποι μέσω της γραφής, που μπορεί και να μην τους συναντήσουμε ποτέ;

Μμμμ… Πολύ ωραία ερώτηση... μπορείς να πεις πολλά γι αυτό το θέμα… Θα προτιμούσα να μιλήσω για μένα, όμως, κι ΟΧΙ γενικά. Επειδή είμαι ιδιαίτερα ευαίσθητος και συναισθηματικός άνθρωπος κι αυτό το ξέρουν καλά όσοι με γνωρίζουν, από μικρή είχα πολλές ανησυχίες κυρίως σχετικά με το πώς θα μπορούσα να βάλω έστω ένα λιθαράκι για να κάνουμε έναν κόσμο καλύτερο, ‘’ΣΤΟ ΜΠΟΪ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ’’, όπως είπε ο Ν. Μπελογιάννης. Άσχετα από όνειρα και ιδανικά, μεγάλες μου αγάπες ήταν και είναι ή Ψυχολογία και η Λογοτεχνία. Μου άρεσε πάντα να ακούω, να διαβάζω και να γράφω ιστορίες, μικρές ή μεγάλες, αληθινές ή φανταστικές, αρκεί να έχουν κάποιο μήνυμα. Τα τελευταία τρία χρόνια νιώθω έντονα την ΑΝΑΓΚΗ να επικοινωνήσω, μέσω της συγγραφής με τους ανθρώπους... και ειδικά με ανθρώπους που ΔΕΝ θα τους γνώριζα ποτέ, αν δεν έκανα αυτή την κίνηση, να τολμήσω να τους μιλήσω στην καρδιά, να τους θέσω ερωτήματα και να προσπαθήσω να δώσω μηνύματα… Η ΣΥΓΓΡΑΦΗ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΘΕΣΗ ΨΥΧΗΣ και ένας ΤΡΟΠΟΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ! Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που ίσως έχοντας και το χάρισμα να χειρίζονται ΚΑΛΑ τον ΛΟΓΟ, συγγράφουν και για βιοποριστικούς λόγους. Αυτό δεν σημαίνει πως το ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΜΑ που κάνουν αξίζει λιγότερο. Γενικά, λοιπόν η ανάγκη για ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ, πιστεύω πως μας ωθεί να εξωτερικεύουμε τον εσωτερικό μας κόσμο. Η αναγνωρισιμότητα είναι ένας ακόμη παράγων. Εγώ νιώθω πως δημιουργώ και προσφέρω μ' αυτό τον τρόπο και γι αυτό είμαι πολύ χαρούμενη!

§  Έκανες ‘’πέρασμα’’ και από το Οικονομικό της Νομικής. Οι αριθμοί είναι πιο ψυχροί από τις λέξεις;

Σπούδασα στο Οικονομικό της Νομικής, ΟΧΙ απλά έκανα πέρασμα. Εκείνο που έχω να πω είναι πως παρόλο που οι ΑΡΙΘΜΟΙ είναι πιο σημαντικοί στη ζωή μας, γιατί πάνω σ' αυτούς στηρίζονται οι περισσότερες επιστήμες, -κι η ΜΟΥΣΙΚΗ ακόμη με αριθμούς έχει να κάνει-, ΕΓΩ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΑΓΑΠΗΣΑ! Λατρεύω την ψυχολογία και την φιλοσοφία κι αν σκεπτόμουν χθες με τον τρόπο που σκέπτομαι σήμερα, σίγουρα θα είχα συνεχίσει με θεωρητικές σπουδές... Ξέρουμε πως ο Εγκέφαλος του ανθρώπου χωρίζεται σε δυο ημισφαίρια... Στο ένα είναι πιο ανεπτυγμένη η αγάπη και η κατανόηση προς τη θετική επιστήμη, στο άλλο είναι ανεπτυγμένο ό,τι έχει να κάνει με τα καλλιτεχνικά… Εγώ προφανώς έχω ανεπτυγμένο το δεύτερο ημισφαίριο, γιατί με συναρπάζει, ό,τι έχει να κάνει με τέχνη και συναίσθημα! Προτιμώ τις ΛΕΞΕΙΣ με τις οποίες μπορείς να εκφράσεις, να εκφραστείς...

§  Έχεις στα σκαριά το επόμενο συγγραφικό βήμα; Τι  ετοιμάζεις;

Το επόμενο συγγραφικό μου βήμα προχωράει προς το τέλος του. Είναι σχεδόν έτοιμο. Θα είναι ένα μυθιστόρημα το οποίο θα πραγματεύεται με έναν πρωτότυπο τρόπο δυο ιστορίες, μια αληθινή και μια φανταστική, συνέχεια η μια της άλλης. Η αλήθεια είναι πως το έχω λατρέψει αυτό το έργο, το νιώθω πιο ώριμο και σ' αυτό προσπάθησα να τηρήσω συμβουλές που μου έδωσαν οι ειδήμονες φίλοι μου. Το αγαπώ ιδιαίτερα, γιατί έχει και προσωπικά μου βιώματα και γιατί διαδραματίζεται στην αγαπημένη μου πατρίδα, την Καλαμάτα.

Θέλησα να βάλω πολύ ψηλά τον ‘’πήχυ’’ αυτή τη φορά, κάτι που μου συνέστησε ο πολύ αξιόλογος άνθρωπος- δημοσιογράφος κ. Θανάσης Παντές και να κάνω περήφανο εκτός όλων των άλλων τον εξαιρετικό ΦΙΛΟ μου κ. Θεόδωρο Ταβουλάρη (ποιητή), ο οποίος ήταν ο πρώτος που με καλοσύνη και απλότητα μου ΕΔΩΣΕ το χέρι, υποσχόμενος πως θα βρίσκεται ΠΑΝΤΑ δίπλα μου και θα με καθοδηγεί. Για την Ράνια Λυμπεροπούλου, είπε, "Είμαστε σίγουροι πως υπάρχει ΜΟΝΟ η ανοδική πορεία και η συνείδηση προορισμού και εντέλειας, που ήδη φτερώνεται και απλώνεται στο πολιτιστικό μας ΓΙΓΝΕΣΘΑΙ’’. Εξάλλου από την πρώτη στιγμή, στην πρώτη επίσημη παρουσίαση του έργου μου που πραγματοποιήθηκε στο Δημοτικό Πνευματικό Κέντρο Καλαμάτας, δήλωσα πως πιστεύω και προσπαθώ να έχω σαν αρχή μου, τα λόγια του τεράστιου Ν. Καζαντζάκη, ‘’ΦΤΑΣΕ, ΟΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ’’. Κι έδωσα υπόσχεση στον εαυτό μου. Για τώρα, θέλω να παρουσιάσω για μια φορά ακόμη στο βιβλιόφιλο κοινό της Καλαμάτας το πρώτο μου μυθιστόρημα με τίτλο Η ΖΩΗ ΔΕΝ ΣΤΑΜΑΤΑ ΣΤΟ ΧΘΕΣ, να συνομιλήσω και να απαντήσω σε ερωτήματα όσων παρευρεθούν και να περάσουμε μια όμορφη χαλαρή βραδιά πίνοντας καφεδάκι ή κρασάκι, στο καφέ, ‘’στο ΚΥΜΑ’ στην Καλαμάτα το  Σάββατο, 20/02 και ώρα 8.00 μ.μ. Ανυπομονώ να σας συναντήσω όλους και να ανταλλάξουμε απόψεις για την ιστορία μου.