ΟΥΛΕΣ, (Αντώνης Πέλλας)

Ξέρω ότι δεν έχεις σπουδάσει φυσική.

Μα έχεις διαίσθηση.

Γι αυτό θα σε ρωτήσω κι αν δεν ξέρεις μην απαντάς.

Είχα αγοράσει μια τηλεφωνική συσκευή που ήταν διάφανη και μπορούσες να βλέπεις μέσα της τα καλώδια και τις αντιστάσεις.

Όταν χτυπούσε άναβαν πράσινα, κόκκινα και κίτρινα leds και ήταν χάρμα οφθαλμών.

Aρκεί να σε καλούσε κάποιος.

Την πρώτη φορά που χτύπησε το ολοκαίνουριο αυτό τηλέφωνο βρισκόμουν δίπλα του και προσευχόμουν για ώρα να χτυπήσει. Να με καλέσει κάποιο συγκεκριμένο άτομο αλλιώς να μη χτυπήσει ποτέ. Εσύ.

Και μετά από λίγο είδα στο ημίφως, - σουρούπωνε-, τα λαμπάκια του να ανάβουν και να χτυπούν μελωδικά τα καμπανάκια του.

Υπήρχε μια μεθυστική ευωδιά στον αέρα, μια γλυκιά θλίψη σαν της Μεγάλης Παρασκευής.

 Άνοιξη και νυχτολούλουδα.

Και βρισκόμουν σε μια συγκεκριμένη θέση στο χωροχρόνο.

Λαμβάνοντας υπόψη

α) τη διαστολή του σύμπαντος,

β) την ταχύτητα περιστροφής του γαλαξία μας και

γ) την αλληλεπίδραση των ενεργειακών δινών μεταξύ αυτού και των γειτονικών γαλαξιών

κι αν λογαριάσουμε επίσης

1)   την ταχύτητα της περιστροφής της γης

2)   την περιδίνησή της γύρω από το ηλιακό μας σύστημα και

3)  τις άγνωστες φυσικομαθηματικές παραμέτρους που προκύπτουν από όλα αυτά,

θα ήταν νομίζω λογικό να καταλήξω στο συμπέρασμα ότι τη χρονική στιγμή που το τηλέφωνο χτύπησε,

την πρώτη φορά,

την πρώτη στιγμή,

το πραγματικό, φυσικό σημείο που έλαβε χώρο το ποθητό ντριιινννγκ

έπαυε να είναι πάνω από το τηλέφωνο αφού το τηλέφωνο - μαζί με μένα και σένα, και το δήμαρχό σου, και τις τόσο καλλιτεχνικές λακκούβες στους δρόμους του δήμου σου και το λακκάκι στο χαμόγελό σου και τα σκουριασμένα κάγκελα στη γειτονιά σου, και τις γάμπες σου και τα κοινά αγαπητά μας πρόσωπα- μαζί με όλον τον πλανήτη ταξίδευε στο χωροχρόνο, ε;

Το φυσικό σημείο δηλαδή που βρισκόταν η συσκευή απομακρυνόταν με ιλιγγιώδη ταχύτητα από εκεί που οι αυταπάτες μου με έπειθαν ότι συνέχιζε να είναι: πάνω από όλες αυτές τις λακκούβες και λακκάκια.  

Και το ίδιο συνέβη με τη σειρά του και για τον δεύτερο κουδουνισμό και για τον τρίτο και οι τρεις αυτοί κουδουνισμοί, σαν ένα τρενάκι τριών ευλογημένων ήχων, εξακοντίστηκαν στο άπειρο. (Το τηλέφωνο χτύπησε τρείς φορές μέχρι να το σηκώσω. Ας μη μιλήσουμε για τις παύσεις μεταξύ των κουδουνισμών).

Δώσε προσοχή! Μη χαζεύεις πάλι σε παρακαλώ.

Η τροχιά…

… Η ΤΡΟΧΙΑ ΛΕΩ που διέγραψαν τα τρία διαδοχικά κουδουνίσματα… Με προσέχεις;…

… η τροχιά που διέγραψαν τα τρία διαδοχικά κουδουνίσματα το ένα πίσω απ’ τ’ άλλο στο μικρό αυτό χρονικό διάστημα, θα πρέπει να ήταν ήδη αρκετών εκατοντάδων χιλιάδων χιλιομέτρων τη στιγμή που εγώ σήκωνα το ακουστικό από το τόσο γεμάτο προσδοκίες δωματιάκι μου.

Σωστά;

Και αν αυτό είναι όντως έτσι,

αν όντως ήταν έτσι,

τότε, όταν σήκωσα εντέλει το τηλέφωνο και άκουσα τη φωνή σου, δε σημαίνει ότι έκτοτε χαράχτηκαν βαθιές ημικυκλικές ασημένιες μαχαιριές ευτυχίας κάπου στο σύμπαν;

Αν γινόταν κάποιος διαγαλαξιακός ταξιδιώτης, εκατομμύρια έτη φωτός μακριά, να εντοπίσει κάποτε αυτές τις μαχαιριές στο χάος, θα μπορούσε άραγε να εξαργυρώσει τις ασημένιες τους ουλές;

Αντώνης Πέλλας