Πες μου πώς οδηγείς να σου πω ποιος είσαι… (Της Αγγελικής Ρουμελιώτου)

Και σε εσάς θα έχει τύχει να έχετε σταματήσει σε φανάρι με μια τεράστια ουρά αυτοκινήτων. Πέφτει το μάτι στους διπλανούς οδηγούς, τους πίσω, τους μπροστά. Ο καθένας σκαρφίζεται να κάνει κάτι για να διασκεδάσει το χρόνο. Βάζει μουσική, ξεσκονίζει το διπλανό κάθισμα από τα σουσάμια του κουλουριού που έφαγε, αλλάζει τις μπαλαρίνες και βάζει τα τακούνια του γραφείου, βάζει κραγιόν, βγάζει φρύδια, ανάβει τσιγάρο, καθαρίζει μύτη, δίνει φιλάκι.  Όμως, πριν λίγους μήνες είδα για πρώτη φορά οδηγό να ανοίγει την πόρτα του και να πετάει έξω όλα του τα σκουπίδια, χαρτιά, χαρτοπετσέτες, αποτσίγαρα από τασάκια. Με μια απίστευτη άνεση άφησε ένα βουναλάκι σκουπίδια στη μέση του δρόμου και μόλις άναψε το φανάρι έφυγε σαν κύριος.

Τέτοιες συμπεριφορές σε κάνουν να αναρωτιέσαι αν όλοι εμείς που φωνάζουμε για τον πολιτισμό της καθημερινότητας έχουμε συνειδητοποιήσει τι ακριβώς είναι αυτό.

Γιατί σίγουρα δεν είναι πολιτισμός να καθαρίζεις το αυτοκίνητο σου αλλά να βρωμίζεις το δρόμο χαμογελώντας.

Σίγουρα δεν είναι πολιτισμός το να κορνάρεις μόλις ανάψει πράσινο γιατί καθυστέρησε δευτερόλεπτα ο μπροστινός.

Σίγουρα δεν είναι πολιτισμός να βρίζεις όποιον σε προσπερνάει και να του κλείνεις το δρόμο για να μην σε προσπεράσει.

Ούτε το να τρέχεις σαν τρελός λες και είσαι αθάνατος και μαζί με σένα αθάνατοι και όσοι βρεθούν στο διάβα σου.

Ούτε όταν έχεις φορέσει στο αμάξι το πιο δυνατό ηχοσύστημα ώστε να δημιουργείς πανηγύρι στο πέρασμά σου, μέρα μεσημέρι.

Αλλά και ούτε όταν έχεις κρεμάσει ένα τρίχρονο παιδάκι στο μηρό σου ενώ οδηγείς μηχανάκι ή το έχεις τοποθετήσει στη θέση του συνοδηγού μετατρέποντας το σε αερόσακο.

Ούτε όταν καπνίζεις μανιωδώς έχοντας παιδιά στο αυτοκίνητο.

Για το να οδηγείς πιωμένος με παιδιά και να φοβάσαι μη θιχτεί ο εγωισμός σου αφήνοντας άλλον να οδηγήσει, δεν το συζητώ καν. Δεν είναι μόνο ότι δεν ξέρεις τι θα πει πολιτισμός, δεν ξέρεις καν τι θα πει γονιός. Και αυτά τα δυο πάνε μαζί αφού αν δεν έχεις πολιτισμό στο σπίτι σου είναι αδύνατον να έχεις στους δρόμους.

Κλείνοντας θα ήθελα να σημειώσω και άλλο ένα σημάδι των καιρών. Φτιάχτηκαν θέσεις παρκαρίσματος για αυτοκίνητα αναπήρων αλλά συνήθως φιλοξενούν αυτοκίνητα ανθρώπων χωρίς αναπηρία. Με μεγάλο τσαμπουκά και ωχαδερφισμό κλείνουν αυτές τις θέσεις μερικοί που φοβούνται να λιώσουν λίγη σόλα με το να παρκάρουν λίγο πιο πέρα. Μερικές φορές κλείνουν και δύο θέσεις μαζί πατώντας τη διαχωριστική. Συχνά κλείνουν και τις ράμπες αναπήρων λες και είναι διακοσμητικές. Κάντε μια βόλτα σε πλατείες και δημόσια κτήρια και δείτε αυτό το θέαμα.  «Δεν κυκλοφορούν τόσοι ανάπηροι άνθρωποι με αυτοκίνητα στην πόλη·  γιατί να μένουν άδειες οι θέσεις;», λένε με ύφος ερευνητή στατιστικής αν τους ρωτήσεις γιατί το κάνουν. Μα πώς να κυκλοφορήσουν όταν υπάρχουν άλλοι οδηγοί που τους κλείνουν τις θέσεις καταδικάζοντας τους να εγκλωβίζονται στα σπίτια τους για να μην ζουν το μαρτύριο του παρκαρίσματος και της κυκλοφορίας σε κλειστές ράμπες;

Κάπως έτσι νομίζω ότι φτιάχνεται, φίλοι μου, ο πολιτισμός. Με τα απλά. Ούτε με τις φαντεζί διακοσμήσεις των δρόμων και των σπιτιών μας. Ούτε με τις μεγάλες θεωρίες ανθρωπισμού. Φτιάχνεται με τα καθημερινά που κάνουμε ακόμη και όταν κανείς δεν μας βλέπει.

                                                       Αγγελική Ρουμελιώτου

                                                         Κοινωνική λειτουργός